తన కోయిల స్వరం నా మాటలతో పోటిపడేది...

తన మువ్వల సవ్వడిని నా నడకతో లయకలిపేది...

తను విడిచిన శ్వాసతో నాకు ఊపిరిపోసేది...

తన కొంటేతనంతో నన్ను కవ్వించేది... ఏంకావలి అని ప్రశ్నించేది...

కలలోకూడ నాతో కలసిబ్రతకాలి అన్న ప్రేయసి ఓరోజు పెగుబందానికి తలొంచి ప్రేమను వదిలేసింది...

ఆ క్షణాన కలిగిన భావానికి ఎదిరించే ధైర్యం ఉన్నా... స్వాగతించే ఓపిక తనకిలేదు...

మాటదాటని కూతురుగా పదిమందికి ఆదర్శం కావలనుకుందో లేక ప్రేమను త్యాగం చేసి చరిత్రలో నిలిచిపోవాలనుకుందో...

అర్ధం చేసుకునే వయసున్నా తెలుసుకునే మనసు తనకిలేదు...

ఎదేమైన తనవల్ల జీవితంలో సర్వస్వం కోల్పోయాను...

గతించిన ఓ పేజీని వర్తమానం చెరిపేస్తున్న యదలో ఓమూల తనప్రేమ ప్రవాహంలా పొంగుతునేఉంది...

ప్రేమగురుతులు ఉన్నంతకాలం వేరొకరిని వరించలేను... తనతో వ్యెబిచారం చేయలేను...